Οταν ο Τσιτσανης εγραψε αυτο το τραγουδι μπηκε στο Πανθεον των μεγαλων τραγουδοποιων .
Δεν εγραψε ενα απλο τραγουδι αλλα μια προσευχη . Την προσευχη του ανθρωπου που η μοιρα τον εχει χτυπησει και τον εχει λαβωσει θανασιμα αλλα ακομα στεκεται . Και στεκεται με αξιοπρεπεια και θαρρος . Με τα ματια ψηλα να κοιταει τον ουρανο . Ακομα και οταν αυτος ο ουρανος βρεχει επανω του καταρρακτωδως .
Τις κυριακες τις μισουσα απο παιδι . Πολλα χρονια μεναμε στην επαρχια . Και παντα ειχαμε κοσμο απο την Αθηνα . Κοσμο αγαπημενο που γεμιζε το σπιτι φωνες , φασαρια , μυρωδιες , μουσικες, εικονες , αγαπη και χαρα . Και παντα ολος αυτος ο κοσμος εφευγε την κυριακη . Και γινοταν το βραδυ της κυριακης ενα μελαγχολικο πρελουδιο για μια ακομη μονοτονη εβδομαδα .
Και μετα σαν φοιτητης οταν κατεβαινα στην Αθηνα απο Θεσσαλονικη επρεπε παντα κυριακη να αφησω την αγαπημενη μου , το σπιτι μου και τη γειτονια μου για να γυρισω πισω . Ή οταν η αγαπημενη μου ερχοταν στην Θεσσαλονικη κυριακη επρεπε να γυρισει πισω .
Και σημερα η κυριακη εγινε παλι βαρια . Γιατι σημερα προσπαθω να βρω να γραψω κατι για μια μαμα που σημερα η κορουλα της εχει γενεθλια . Αλλα η μικρη αυτη δεν ειναι πια μαζι μας . Εφυγε προωρα πριν λιγες μερες . Ταλαιπωρημενη αλλα ορθια . Καθηλωμενη στο κρεββατι αλλα με την ψυχη ενος αγγελου να πεταει ελευθερη .
Και αυτη η μαμα που εγω στη θεση της θα ειχα χωθει σε ενα σκοτεινο υπογειο και θα προσπαθουσα να κρυφτω απο θεους και ανθρωπους ηρθε σημερα να μοιραστει μαζι μας τα γενεθλια της μικρης της . Ηρθε αλλη μια μαμα να μουδειξει μια σταση ζωης μεγαλυτερη απο πολλα απο οσα εχω δει . Σε αυτη τη φοβερη μαμα μπορω μονο να υποκλιθω και να στειλω το σεβασμο μου . Γιατι ακομα μια φορα βλεπω την αλλη Ελλαδα . Την απλη Ελλαδα με τους ανθρωπους που μαχονται , ζουν , και πεθαινουν με αξιοπρεπεια και θαρρος . ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ . Μια αρετη που χανεται σε μια εποχη που ολα ξεπουλιουνται .
Κυρια Χρυσουλα μου αν μπορουσα θα πηγαινα εγω εκει που ειναι η Γαρυφαλιτσα σας να σας τη φερω πισω . Δυστυχως ομως δε μπορω . Το μονο που μπορω ειναι να θυμαμαι . Και οσο μπορω να θυμαμαι θα θυμαμαι το κοριτσακι σας που εφυγε τοσο νωρις . Μπορει να μην τη γνωρισα ποτε αλλα ειναι ενα παιδι και για μενα τα παιδια ειναι οτι πιο ιερο υπαρχει σε αυτον τον κοσμο .
Μαζι σας εγω λοιπον θα τη θυμαμαι για οσο αυτο το ταλαιπωρο μυαλο θα μπορει να θυμαται . Κα θα της στελνω που και που ενα δακρυ για να μη μας ξεχασει και εκεινη .
Και ενα τραγουδι αφιερωμενο σε ολους εμας που μενουμε πισω με το βαρυ καθηκον να φυλαμε τη μνημη αυτων που εφυγαν . Δεν μπορει να βρεχει παντα . Ακομα και οταν ολα φαινονται λαθος παντα υπαρχει καπου μια παρηγορια .
We walked the narrow path,
beneath the smoking skies.
Sometimes you can barely tell the difference
between darkness and light.
Do you have faith
in what we believe?
The truest test is when we cannot,
when we cannot see.
[SUNG:]
I hear pounding feet in the,
in the streets below, and the,
and the women crying and the,
and the children know that there,
that there's something wrong,
and it's hard to belive that love will prevail.
Oh it won't rain all the time.
The sky won't fall forever.
And though the night seems long,
your tears won't fall forever.
Oh, when I'm lonely,
I lie awake at night
and I wish you were here.
I miss you.
Can you tell me
is there something more to belive in?
Or is this all there is?
In the pounding feet, in the,
In the streets below, and the,
And the window breaks and,
And a woman falls, there's,
There's something wrong, it's,
It's so hard to belive that love will prevail.
Oh it won't rain all the time.
The sky won't fall forever.
And though the night seems long,
your tears won't fall, your tears won't fall, your tears won't fall
forever.
Last night I had a dream.
You came into my room,
you took me into your arms.
Whispering and kissing me,
and telling me to still belive.
But then the emptiness of a burning sea against which we see
our darkest of sadness.
Until I felt safe and warm.
I fell asleep in your arms.
When I awoke I cried again for you were gone.
Oh, can you hear me?
It won't rain all the time.
The sky won't fall forever.
And though the night seems long,
your tears won't fall forever.
It won't rain all the time
The sky won't fall forever.
And though the night seems long,
your tears won't fall, your tears won't fall,
your tears won't fall
forever.
Καληνυχτα Γαρυφαλιτσα . Αυτος ο κοσμος μπορει να μην σε κρατησε πολυ αλλα οι ανθρωποι του σε αγαπησαν και σε αγαπανε πολυ ...
Κυριακή 13 Απριλίου 2008
Τετάρτη 9 Απριλίου 2008
Τρίτη 8 Απριλίου 2008
ΚΑΤΙ ΧΑΜΕΝΟ
ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΘΑΡΙΖΑ ΤΙς ΕΠΑΦΕς ΜΟΥ . ΚΑΙ ΒΡΗΚΑ ΤΟ LINK ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ... πΡΙΝ 4 ΧΡΟΝΙΑ . Ο ΠΑΡΟΧΟς ΗΤΑΝ ΠΕΣΜΕΝΟΣ ΕΔΩ ΚΑΙ 2 ΧΡΟΝΙΑ . ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΠΑΝΗΛΘΕ ...
ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΔΑ ΤΟΝ ΤΙΤΑΝΙΚΟ ΝΑ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΜΜΑΤΑ . ΧΑΡΗΚΑ ΠΟΛΥ . ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΛΥΠΗΘΗΚΑ . ΓΙΑΤΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ , ΕΝΔΟΜΥΧ ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΘΑ ΦΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΦΙΛΟΙ . ΦΙΛΟΙ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΤ ΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΙ .
ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΝΑ ΔΩ ΝΑ ΞΕΠΡΟΒΑΛΕΙ ΤΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΚΟΧΥΛΙ , Ο ΑΕΤΟΣ , Η ΑΡΙΕΛ , ΤΟ ΚΟΥΤΑΒΑΚΙ , Η ΜΙΚΡΗ ΜΕΓΑΛΗ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ . ΣΑΝ ΚΟΥΤΑΒΙ ΕΚΑΤΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΜΕ ΛΑΧΤΑΡΑ ΝΑ ΔΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΙΧΛΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΝΑ ΔΩ ΝΑ ΞΕΠΡΟΒΑΛΛΟΥΝ ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΦΙΛΟΙ ...
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΗΡΟΣ ΚΑΙ ΣΠΑΝΙΑ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΠΙΣΩ . ΟΠΩΣ ΕΛΓΕ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΣΟΦΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΝΕΡΟ ΔΕΝ ΚΥΛΑΕΙ ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ...
ΕΝΟΙΩΣΑ , ΚΑΙ ΝΟΙΩΘΩ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΠΩΣ Ο ΗΡΩΑΣ ΕΚΕΙΝΩΝ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΩΝ .
ΣΑΝ ΕΝΑΣ ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΕΡΗΜΟ ΛΗΘΗΣ ΠΟΥ ΕΠΕΚΤΕΙΝΕΤΑΙ ΜΕΡΑ ΤΗ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΤΡΩΕΙ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ , ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΙΚΑΕΛ ΕΝΤΕ ...
ο ΗΡΩΑΣ ΜΟΥ ΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΧΑΝΕΤΑΙ . ΕΚΕΙΝΟΣ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ . ΕΠΙΦΟΡΤΙΣΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ . ΝΑ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΕΚΕΙ ΣΑΝ ΦΑΡΟΣ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΘΕΛΗΣΟΥΝ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΟΥΝ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΝ ΤΙ ΗΤΑΝ .
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΚΑΤΑΡΡΑΜΕΝΟΙ ΕΚΕΙ ΕΞΩ , ΣΑΝ ΚΑΙ ΜΕΝΑ .
ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΣΤΕΛΝΩ ΤΟ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΜΟΥ ...
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΝΥΧΤΑ ...
Υ.Γ.
ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΥΤΟ Η ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΜΟΥ . ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΑΣ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ . ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΟΣ ΟΙΩΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ ΤΗ ΛΥΔΙΑ . ΑΛΛΑ ΚΑΠΟΥ ΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΕΑ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ . ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ Ο ΛΥΚΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΦΥΛΑΞΕΙ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙΝΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΦΥΛΑΞΕΙ ΚΑΠΟΤΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ .
ΚΑΙ ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΛΕΕΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΤΖΑΚΙ ΤΗΣ ΟΤΙ ΓΝΩΡΙΣΕ ΕΝΑ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΛΥΚΟ ΠΟΥ ΜΙΛΑΓΕ ΜΕ ΣΥΝΝΕΦΟΛΥΚΟΥΣ ΚΑΙ ΔΡΑΚΟΥΣ ΜΑΓΙΚΟΥΣ . ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΤΙ ΣΚΥΛΟΥΣ ΠΑΝΕΞΥΠΝΟΥΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΒΑΘΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ , ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΜΑΓΙΚΑ , ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΤΑ ΞΕΡΕΙ ΜΟΝΟ ΕΚΕΙΝΗ ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΠΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΠΙΟ ΚΑΛΟ ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΗ ΟΤΑΝ ΘΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΛΥΚΟ ΣΤΑ ΧΛΟΕΡΑ ΒΟΣΚΟΤΟΠΙΑ ΠΟΥ ΤΟΤΕ ΕΚΕΙΝΟΣ ΘΑ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ...
ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Ο ΓΛΑΡΟΣ ΙΩΝΑΘΑΝ ΙΣΩΣ ΤΟΤΕ ΕΓΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΗΣ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ... ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΜΑΓΙΚΗ ΠΕΝΤΑΔΑ ΚΑΙ ΟΛΗ ΜΟΥ Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΖΙ ΣΑΣ .
ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΔΑ ΤΟΝ ΤΙΤΑΝΙΚΟ ΝΑ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΜΜΑΤΑ . ΧΑΡΗΚΑ ΠΟΛΥ . ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΛΥΠΗΘΗΚΑ . ΓΙΑΤΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ , ΕΝΔΟΜΥΧ ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΘΑ ΦΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΦΙΛΟΙ . ΦΙΛΟΙ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΤ ΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΙ .
ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΝΑ ΔΩ ΝΑ ΞΕΠΡΟΒΑΛΕΙ ΤΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΚΟΧΥΛΙ , Ο ΑΕΤΟΣ , Η ΑΡΙΕΛ , ΤΟ ΚΟΥΤΑΒΑΚΙ , Η ΜΙΚΡΗ ΜΕΓΑΛΗ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ . ΣΑΝ ΚΟΥΤΑΒΙ ΕΚΑΤΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΜΕ ΛΑΧΤΑΡΑ ΝΑ ΔΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΙΧΛΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΝΑ ΔΩ ΝΑ ΞΕΠΡΟΒΑΛΛΟΥΝ ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΦΙΛΟΙ ...
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΗΡΟΣ ΚΑΙ ΣΠΑΝΙΑ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΠΙΣΩ . ΟΠΩΣ ΕΛΓΕ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΣΟΦΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΝΕΡΟ ΔΕΝ ΚΥΛΑΕΙ ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ...
ΕΝΟΙΩΣΑ , ΚΑΙ ΝΟΙΩΘΩ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΠΩΣ Ο ΗΡΩΑΣ ΕΚΕΙΝΩΝ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΩΝ .
ΣΑΝ ΕΝΑΣ ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΕΡΗΜΟ ΛΗΘΗΣ ΠΟΥ ΕΠΕΚΤΕΙΝΕΤΑΙ ΜΕΡΑ ΤΗ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΤΡΩΕΙ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ , ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΙΚΑΕΛ ΕΝΤΕ ...
ο ΗΡΩΑΣ ΜΟΥ ΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΧΑΝΕΤΑΙ . ΕΚΕΙΝΟΣ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ . ΕΠΙΦΟΡΤΙΣΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ . ΝΑ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΕΚΕΙ ΣΑΝ ΦΑΡΟΣ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΘΕΛΗΣΟΥΝ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΟΥΝ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΝ ΤΙ ΗΤΑΝ .
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΚΑΤΑΡΡΑΜΕΝΟΙ ΕΚΕΙ ΕΞΩ , ΣΑΝ ΚΑΙ ΜΕΝΑ .
ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΣΤΕΛΝΩ ΤΟ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΜΟΥ ...
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΝΥΧΤΑ ...
Υ.Γ.
ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΥΤΟ Η ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΜΟΥ . ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΑΣ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ . ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΟΣ ΟΙΩΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ ΤΗ ΛΥΔΙΑ . ΑΛΛΑ ΚΑΠΟΥ ΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΕΑ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ . ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ Ο ΛΥΚΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΦΥΛΑΞΕΙ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙΝΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΦΥΛΑΞΕΙ ΚΑΠΟΤΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ .
ΚΑΙ ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΛΕΕΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΤΖΑΚΙ ΤΗΣ ΟΤΙ ΓΝΩΡΙΣΕ ΕΝΑ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΛΥΚΟ ΠΟΥ ΜΙΛΑΓΕ ΜΕ ΣΥΝΝΕΦΟΛΥΚΟΥΣ ΚΑΙ ΔΡΑΚΟΥΣ ΜΑΓΙΚΟΥΣ . ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΤΙ ΣΚΥΛΟΥΣ ΠΑΝΕΞΥΠΝΟΥΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΒΑΘΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ , ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΜΑΓΙΚΑ , ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΤΑ ΞΕΡΕΙ ΜΟΝΟ ΕΚΕΙΝΗ ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΠΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΠΙΟ ΚΑΛΟ ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΗ ΟΤΑΝ ΘΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΛΥΚΟ ΣΤΑ ΧΛΟΕΡΑ ΒΟΣΚΟΤΟΠΙΑ ΠΟΥ ΤΟΤΕ ΕΚΕΙΝΟΣ ΘΑ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ...
ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Ο ΓΛΑΡΟΣ ΙΩΝΑΘΑΝ ΙΣΩΣ ΤΟΤΕ ΕΓΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΗΣ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ... ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΜΑΓΙΚΗ ΠΕΝΤΑΔΑ ΚΑΙ ΟΛΗ ΜΟΥ Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΖΙ ΣΑΣ .
Δευτέρα 7 Απριλίου 2008
ΝΕΑ ΜΕΡΑ
Μια νεα μερα σημερα . Σε μια νεα εβδομαδα .
Περιεργη ομολογουμενως . Πρωτη μερα στην επισημη νεα θεση εργασιας μου . Μονιμη ή οχι θα δειξει . Τωρα βεβαια το μονιμη ειναι κατι το σχετικο . Παντως ειναι μια νεα αρχη . Μετα απο 2 μηνες και κατι εκπαιδευσης . Προκληση ; Μαλλον θα ελεγα . Προκληση μονο ως προς τα ατομα ... Θεωρω πλεον οτι λιγα πραγματα δεν μπορω να κανω . Απλα η προκληση ειναι στα ατομα . Το αν θα καταφερω να γινω αγαπητος στους νεους καπετανιους και το νεο πληρωμα .
Η δουλεια για μενα οπως και καθε δραστηριοτητα ειναι ενα ταξιδι μαθησης . Μια διαδρομη με ανθρωπους που μοιραζεσαι ενα κοινο δρομολογιο . Απο αυτους μαθαινεις κατι νεο για τον κοσμο και κατι νεο για τον εαυτο σου . Για τους ιδιους ειναι δυσκολο να μαθεις κατι γιατι ολοι πλεον ζουν σε κατασταση πολιορκιας . Ταμπουρωμενοι πισω απο συνηθειες , ρουτινες , χαρακωματα ψυχροτητας και αβυσσους επιθετικοτητας δεν ανοιγουν πλεον την πορτα οχι του "οικου" τους αλλα ουτε καν της αυλης τους .
Ετσι πλεον μεσα απο τους αλλους μαθαινεις τον εαυτο σου . Για διδασκαλια δε ουτε λογος . Στον κυνηγο δεν μαθαινεις φιλοσοφια . Ουτε στον μισθοφορο . Ουτε στον πρωταθλητη . Αντε να τους εξηγησεις την αξια της Αμυλας . Ή αντε να τους πεις οτι ο κυνισμος ειναι σταση αμυνας σε εχθρους και οχι σταση ουδετεροτητας .
Γιαυτο λοιπον πλεον οπου παω χαμογελαω , κοιταω , μαθαινω αλλα μιλαω λιγο . Και οταν το ταξιδι παψει να εχει ενδιαφερον , ωρα για αλλο δρομολογιο . Εξαλλου ειμαι οπαδος της αποψης οτι η δουλεια ειναι το μεσο που μας οδηγει σε αλλα μονοπατια . Δεν ειναι η ιδια το ταξειδι .
Το ταξειδι για μενα πλεον ειναι βασικα ο γιος μου . Ενας αγωνας να προλαβω να τον χαρω . Να του διδαξω οτι εχω μαθει . Να του περασω αυτα που μου περασε ο πατερας μου και να μην κανω τα λαθη που εκανε εκεινος . Ή μαλλον οχι τα λαθη αλλα τις παραλειψεις .
Σημερα ας πουμε πηγαμε στις κουνιες , κατι που δεν εκανε ποτε ο "παππους" . Παιξαμε , ετρεξε , μιλησε με αλλα παιδια , καμαρωσε για το Ρατζα του που ολα τα παιδακια περασαν και τον χάιδεψαν . Μιλησε σε ολα τα παιδακια για το Ντινο του που ειναι ενας φυλακας αγγελος-συννεφολυκος και μαλιστα μαθαμε στην Ελενη που η μαμα της ειναι απο την Κρητη οτι εχει και εκεινη μια συννεφολυκαινα φυλακα που τη λενε Λενιω .
Μετα γυρισαμε σπιτι και παραλιγω να κοιμηθουμε στην αγγαλια του μπαμπα αλλα ευτυχως τη γλυτωσαμε γιατι 7 ειναι πολυ νωρις για υπνο . Βοηθησαμε το μπαμπα να μαγειρεψει ( ή μηπως εγινε το αναποδο ;) . Και τελικα φαγαμε βλεποντας " την πιο κατακληπτικη" ταινια που μας εφερε ο ιδιος ο Ντινος ο οποιος ειχε και μια "επληξη" για τον μπμπα αφου πηρε χρωματα , εργαλεια και λαστιχα και εφτιαξε (;) to ποδηλατο του μπαμπα . Και τελος ηρθε η ωρα για υπνο .
Μεσα σε 4,5 ωρες περισσοτερη χαρα και ικανοπιηση απο οτι σε 9 ωρες δουλεια-μετακινηση . Και αυτο γιατι οταν εχεις να κανεις με παιδια ξερεις οτι δεν σε βλεπουν καχυποπτα ουτε ανατγωνιστικα . Λαχταρανε να σου πουν τα 2-3 πραγματακια που ξερουν και ακουνε με ενθουσιασμο ακομα και το πιο εξωφρενικο παραμυθι που θα τους πεις . Δε σε κρινουν και δε σε απορριπτουν χωρις να σε ακουσουν .Και πανω απο ολα καταλαβαινουν αν εχουν να κανουν με καποιον ζωντανο ή με καποιο υπεργηρο και βαρετο τυχοδιωκτη .
Ωρα για υπνο τωρα ... Παω και εγω να ονειρευτω τα απλοϊκα ονειρα που βλεπουν τα παιδια ολου του κοσμου . Παω να δω οτι πεταω , οτι ταξιδευω , οτι καποτε θα μεγαλωσω και θα παω στη δουλεια , οτι θα οδηγω αυτοκινητο και οτι θα κανω ταξιδια . Οτι θα γινω δυνατος σαν ενα σπιτι και μεγαλος σαν μια αρκουδα (κατα τον Κωνσταντινο μου ) . Γιατι δεν ξερω για εσας αλλα εγω ακομα εχω μειενι στην ηλικια των 8 και παω για τα 9 . Το μονο μου ζορι ειναι αν σε 7-8 χρονια που ο γιος μου 8α ειναι 11 θα με παιζει ...
Καλη σας νυχτα ...
Περιεργη ομολογουμενως . Πρωτη μερα στην επισημη νεα θεση εργασιας μου . Μονιμη ή οχι θα δειξει . Τωρα βεβαια το μονιμη ειναι κατι το σχετικο . Παντως ειναι μια νεα αρχη . Μετα απο 2 μηνες και κατι εκπαιδευσης . Προκληση ; Μαλλον θα ελεγα . Προκληση μονο ως προς τα ατομα ... Θεωρω πλεον οτι λιγα πραγματα δεν μπορω να κανω . Απλα η προκληση ειναι στα ατομα . Το αν θα καταφερω να γινω αγαπητος στους νεους καπετανιους και το νεο πληρωμα .
Η δουλεια για μενα οπως και καθε δραστηριοτητα ειναι ενα ταξιδι μαθησης . Μια διαδρομη με ανθρωπους που μοιραζεσαι ενα κοινο δρομολογιο . Απο αυτους μαθαινεις κατι νεο για τον κοσμο και κατι νεο για τον εαυτο σου . Για τους ιδιους ειναι δυσκολο να μαθεις κατι γιατι ολοι πλεον ζουν σε κατασταση πολιορκιας . Ταμπουρωμενοι πισω απο συνηθειες , ρουτινες , χαρακωματα ψυχροτητας και αβυσσους επιθετικοτητας δεν ανοιγουν πλεον την πορτα οχι του "οικου" τους αλλα ουτε καν της αυλης τους .
Ετσι πλεον μεσα απο τους αλλους μαθαινεις τον εαυτο σου . Για διδασκαλια δε ουτε λογος . Στον κυνηγο δεν μαθαινεις φιλοσοφια . Ουτε στον μισθοφορο . Ουτε στον πρωταθλητη . Αντε να τους εξηγησεις την αξια της Αμυλας . Ή αντε να τους πεις οτι ο κυνισμος ειναι σταση αμυνας σε εχθρους και οχι σταση ουδετεροτητας .
Γιαυτο λοιπον πλεον οπου παω χαμογελαω , κοιταω , μαθαινω αλλα μιλαω λιγο . Και οταν το ταξιδι παψει να εχει ενδιαφερον , ωρα για αλλο δρομολογιο . Εξαλλου ειμαι οπαδος της αποψης οτι η δουλεια ειναι το μεσο που μας οδηγει σε αλλα μονοπατια . Δεν ειναι η ιδια το ταξειδι .
Το ταξειδι για μενα πλεον ειναι βασικα ο γιος μου . Ενας αγωνας να προλαβω να τον χαρω . Να του διδαξω οτι εχω μαθει . Να του περασω αυτα που μου περασε ο πατερας μου και να μην κανω τα λαθη που εκανε εκεινος . Ή μαλλον οχι τα λαθη αλλα τις παραλειψεις .
Σημερα ας πουμε πηγαμε στις κουνιες , κατι που δεν εκανε ποτε ο "παππους" . Παιξαμε , ετρεξε , μιλησε με αλλα παιδια , καμαρωσε για το Ρατζα του που ολα τα παιδακια περασαν και τον χάιδεψαν . Μιλησε σε ολα τα παιδακια για το Ντινο του που ειναι ενας φυλακας αγγελος-συννεφολυκος και μαλιστα μαθαμε στην Ελενη που η μαμα της ειναι απο την Κρητη οτι εχει και εκεινη μια συννεφολυκαινα φυλακα που τη λενε Λενιω .
Μετα γυρισαμε σπιτι και παραλιγω να κοιμηθουμε στην αγγαλια του μπαμπα αλλα ευτυχως τη γλυτωσαμε γιατι 7 ειναι πολυ νωρις για υπνο . Βοηθησαμε το μπαμπα να μαγειρεψει ( ή μηπως εγινε το αναποδο ;) . Και τελικα φαγαμε βλεποντας " την πιο κατακληπτικη" ταινια που μας εφερε ο ιδιος ο Ντινος ο οποιος ειχε και μια "επληξη" για τον μπμπα αφου πηρε χρωματα , εργαλεια και λαστιχα και εφτιαξε (;) to ποδηλατο του μπαμπα . Και τελος ηρθε η ωρα για υπνο .
Μεσα σε 4,5 ωρες περισσοτερη χαρα και ικανοπιηση απο οτι σε 9 ωρες δουλεια-μετακινηση . Και αυτο γιατι οταν εχεις να κανεις με παιδια ξερεις οτι δεν σε βλεπουν καχυποπτα ουτε ανατγωνιστικα . Λαχταρανε να σου πουν τα 2-3 πραγματακια που ξερουν και ακουνε με ενθουσιασμο ακομα και το πιο εξωφρενικο παραμυθι που θα τους πεις . Δε σε κρινουν και δε σε απορριπτουν χωρις να σε ακουσουν .Και πανω απο ολα καταλαβαινουν αν εχουν να κανουν με καποιον ζωντανο ή με καποιο υπεργηρο και βαρετο τυχοδιωκτη .
Ωρα για υπνο τωρα ... Παω και εγω να ονειρευτω τα απλοϊκα ονειρα που βλεπουν τα παιδια ολου του κοσμου . Παω να δω οτι πεταω , οτι ταξιδευω , οτι καποτε θα μεγαλωσω και θα παω στη δουλεια , οτι θα οδηγω αυτοκινητο και οτι θα κανω ταξιδια . Οτι θα γινω δυνατος σαν ενα σπιτι και μεγαλος σαν μια αρκουδα (κατα τον Κωνσταντινο μου ) . Γιατι δεν ξερω για εσας αλλα εγω ακομα εχω μειενι στην ηλικια των 8 και παω για τα 9 . Το μονο μου ζορι ειναι αν σε 7-8 χρονια που ο γιος μου 8α ειναι 11 θα με παιζει ...
Καλη σας νυχτα ...
Σάββατο 5 Απριλίου 2008
Η ιστορια των Λυκων
Υπαρχει μια αρχαια ιστορια στους εσκιμωους . Πριν πολλα πολλα χρονια η μητερα γη εφτιαξε τον ανθρωπο και τον εβαλε στην απιφανεια της . Του ειπε οτι οποτε χρειαζοταν κατι το μονο που ειχε να κανει ηταν να παει σε ενα σημειο που ηταν ο αφαλος της και να την φωναξει ... Οσο υπηρχε το καλοκαιρι ο ανθρωπος ηταν ευτυχισμενος . Περασε ομως ο καιρος και ηρθε ο χειμωνας . Ο ανθρωπος κρυωνε γιατι ηταν γυμνος και πεινουσε γιατι τα δεντρα δεν ειχαν φρουτα και η θαλασσα ειχε παγωσει .
Πηγε λοιπον στον αφαλο της γης και κλαιγοντας τη φωναξε . Εκεινη εμφανιστηκε μπροστα του και τον ρωτησε τι ειχε . Της εξηγησε οτι πεινουσε και κρυωνε και εκεινη του εκανε ενα δωρο . Του εδωσε τα καριμπου . Με το δερμα τους μπορουσε να ντυθει . Με τα κοκκαλα τους εφτιαχνε εργαλεια και εργα τεχνης . Με τα κερατα τους οπλα . Με το λιπος τους μπορουσε να φτιαξει κερια για να βλεπει τη νυχτα και φυσικα με το κρεας τους μπορουσε να τραφει .
Ο αντρας εφυγε χαρουμενος γιατι τα προβληματα του ειχαν λυθει . Περασαν χρονια πολλα και η γη κοιμοταν . Μια μερα ακουσε τον ανθρωπο να κλαιει στον αφαλο της . Εμφανιστηκε τοτε μπροστα του και τον ρωτησε τι ειχε . Εκεινος της ειπε οτι πεινουσε . Των ρωτησε τι εγιναν τα καριμπου και εκεινος της απαντησε οτι τα καριμπου ηταν αρωστα και αδυναμα και ο αριθμος τους ειχε μειωθει . Η μητερα γη αφου σκεφτηκε λιγο του ειπε οτι θα του εκανε ενα νεο δωρο . Την ρωτησε τι και του απαντησε οτι το δωρο της ηταν ο Λυκος . Ο λυκος θα ετρωγε τα αρωστα και αδυνατα ζωα κρατωντας το κοπαδι παντα υγιες . Μαλιστα αν ο ανθρωπος ηταν καλος με τους λυκους τοτε τα παιδια τους θα μπορουσαν να γινουν συντροφοι και φυλακες του ενω ακομα θα μπορουσαν να γινουν και οδηγοι αλλα και αρωγοι του . Και ετσι ο Λυκος και ο Ανθρωπος εγινα συντροφοι και για πολλα φεγγαρια ζουσαν ειρηνικα .
Ο λυκος στην πραγματικοτητα δεν ηταν ποτε εχθρος του ανθρωπου . Βεβαια κυνηγουσε τα οικοσιτα ζωα οταν η τροφη ηταν λιγη αλλα σπανια πειραζε τον ανθρωπο . Αυτο γινοταν μονο οταν οι ανθρωποι παραβιαζαν το χωρο διαβιωσης τον λυκων ή κυνηγουσαν τα παιδια των λυκων . Σε μια αρχιακη ερευνα που εγινε στη Γαλλια και τις ΗΠΑ το 1990 και επιανε μια ιστορικη περιοδο 200 σχεδον χρονων απο το 1800 ως το 1990 βρεθηκε οτι υπηρξαν μονο 4 αποδεδειγμενες επιθεσεις λυκων σε ανθρωπους .
Αντιθετα ειναι σε ολους γνωστη η ιστορια των Ρεμου και Ρωμυλου που τους μεγαλωσε μια λυκαινα ήτου Μογλη στην ιστορια του Κιπλινγκ που τον μεγαλωσε μια οικογενεια λυκων . Σε τροπικα κλιματα υπαρχουν αρκετες αναφορες λυκων που μεγαλωσαν ορφανα παιδια .
Οι λυκοι ειναι μια οργανωμενη κοινωνια που ζει με νομους και κανονες . Υπαρχει ενας αρχηγος αρσενικος και μια θυληκια υπαρχηγος . Ζουν με ταξη σε συγκεκριμενο χωρο τον οποιο προστατευουν απο εισβολεις . Ζευγαρωνουν με ενα λυκο σε ολη τους τη ζωη και δεν επιλεγουν αλλο συντροφο . Οταν ερθει η ωρα να αποκτησουν κουταβια απομακρυνονται απο το σωμα της αγελης χωρις ομως να αποκοπουν απο αυτη . Η αγελη παλι τους προσεχει και στελνει συχνα μελη της να ελεγξουν την ζωη της νεας οικογενειας . Οταν οι γονεις χρειαστουν λιγο χρονο για να ξεσκασουν τοτε αναλαμβανουν δραση οι "θειοι" που προσεχουν τα κουταβια οσο οι γονεις κυνηγανε . Οταν τα κουταβια μεγαλωσουν αρκετα η οικογενεια επιστρεφει στην αγελη . Οταν ο αρχηγος γινει αδυναμος τοτε τον προκαλει ο πιο φιλοδοξος και δυνατος νεος . Ο γερο αρχηγος αν ηττηθει επιλεγει αν θα μεινει στην αγελη ως ο Ωμεγα λυκος η αν θα αποχωρησει για να πεθανει μονος του .
Οι λυκοι ειναι απο τα λιγα ειδη που δεν αφηνουν απροστατευτα τα ορφανα . Αν τα κουταβια χασουν τους γονεις τους τοτε τα προσεχει ολη η αγελη .
Επισης οι λυκοι ειναι απο τα λιγα ειδη που παιζουν με την καρδια τους και που εκφραζουν τα αισθηματα τους με τραγουδι . Ακομα εχουν κωδικα επικοινωνιας και επικοινωνουν μεταξυ τους σε μεγαλες αποστασεις .
Σε γενικες γραμμες ισχυει ονομος τους που ειναι ο εξης :
* Σεβασου τους Γηραιους
* Διδαξε τους νεους
* Συνεργασου με την αγελη
* Κυνηγα οταν πρεπει
* Ξεκουρασου οταν μπορεις
* Παιξε στο ενδιαμεσο
* Εξεφρασε την αγαπη σου
* Δειξε τα αισθηματα σου
* Αφησε το σημαδι σου
Ο μυθος του κακου λυκου εμφανιστηκε κυριως απο τους Χριστιανους και αυτο για δυο λογους . Στα χριστιανικα χρονια ο ανθρωπος αρχισε να επεκτεινεται στις περιοχες των λυκων αρα ο λυκος προστατευοντας το χωρο του εκανε καποιες επιθεσεις τοσο σε κοπαδια οσο και σε κυνηγους . Επειτα ο λυκος ηταν παγανιστικο συμβολο της γης οπως και η φιγουρα του θεου Παν . Αρα ο κληρος επρεπε να τους δαιμονοποιησει . Ετσι ο Παν γινεται ο τραγοποδαρος Σατανας και ο Λυκος ο πιστος του ακολουθος που ετρωγε παιδια και σκοτωνε ανθρωπους τις κρυες νυχτες του χειμωνα .
Σημερα το ψεμα καταρεει . Ο λυκος μας γινεται γνωστος για αυτος που πραγματικα ειναι . ΕΝα περηφανο ζωο με αξιοπρπεια και περηφανεια.
Πέμπτη 3 Απριλίου 2008
Η πρωτη μου ιστορια
Αυτη ειναι η πρωτη μου ιστορια ... Δυστυχως ειναι γραμμενη στα Αγγλικα . Εκδοθηκε το 2002 σε ενα Λονδρεζικο Funzine και σε ενα Ρουμανικο μεταφρασμενη στα ρουμανικα . Στη Ρουμανια κερδισε και ενα μικρο βραβειο ως η καλυτερη ιστορια του μηνα . Αν σας αρεσει ( ο πληθυντικος με μαρανε αφου προς το παρον μονο η καλη μου Stardustia με διαβαζει μπορω να την μεταφρασω μαζι με τις αλλες ιστοριες του Λυκου στην Ονειροχωρα "...
Once upon a time, there was a big desert in the midst of a world. A dry and bitter desert which grew larger everyday... In this desert lived many creatures. Some simple, everyday creatures, and some magic ones, with wings filled with colors and splendid voices that filled the air with a sweet sound and gave hope to the lost wanderers. But there were also some creatures who, though they were simple, once they found a special creature, they became themselves magical...
So, in this strange desert there were many small waterholes which were called the outposts of memory and hope... In these lived the Guardians who were creatures of all kinds burdened with the responsibility to remember for themselves and the others...To help and comfort those lucky enough to still have a memory... To offer shelter to those who needed help... To offer love those who needed love...
In one of these outposts lived a guardian who was a wolf... A sad wolf... Weary from his struggle and the knowledge that he could never live a life as he would dream it... Because his life was not his, but it was a life lived with the people he loved and cared... A life full of sharing, giving and helping... He was to be a beacon of hope never able to leave his outpost... Yet, somehow he was happy in his life, although sad ... Happy because some others would never feel deserted or alone... So he drew sadness from his hapiness and hapiness from his sadness.
One fine morning, when he was looking for lost souls he saw something... A creature fair and shiny... She was fragile and pretty like a snowflake in the first minutes of a snowfall... A delicate being of outmost beauty who had only litle faith in her soul... Like all lost souls she was led to think that she was just an ordinary thing... Dull and plain... Like the sunrise and the sunset, like the rain and the lightning... But the wolf still had the memory... The memory of how glorious a sunrise was and how breathtaking all sunsets were... He knew where the rainbow arched after a simple rain and the divine life that came to this world with the lightning and the voice of gods that spoke with the thunder...
He knew that nothing was meant to be plain, but all had a hidden magic in their soul... A magic that made the the trees bloom and the flowers to smell so fine...The magic that made the colours look bright and clear just like they did in the morning of a spring day after a soft rain...
She claimed to be a plain lady... Yet, he saw in her the nymph... A mythical creature that woke from the distant legends and came forth riding on the back of a unicorn, with a lost song on her lips and flowers woven in her hair... Radiant and clear, fresh and soft... She took his breath away...
Memories of youth came to him... A youth long lost and hidden neatly in the depths of his memory... A shiver upon his soul... a tear in his eyes, a smile on his lips...
He wanted her... Oh great Lord of the wolves, he wanted her so badly... She was the elixir of his lost youth ... A glimpse of the dream of freedom he could never have. A touch of the hidden essence of gods he was never meant to touch in this life...
But it was never meant to be... He was a wolf... Bold and restless... Vigilant and caring... She was a forbiden dream... Ambrosia for the gods and nectar for Zeus and not for him...
He could never leave his post to follow her or chase her... Yet he knew he wanted her... Just for a small touch... A short walk or a short talk...To make her remember who she was... To teach her how to shine and blind the others as she did with him... To help her fly away and far carried on the wings of the eastern winds of hope leading to the gardens of eden or the mythic Valhala with Odin and Thor...
For him he only wanted to be with her for a short while... So that his flame could burn so bright, even for a short second... A second that could make the rest of his life glow... A sweet memory to lighten his burden and make his effort easier... For what good is our life if not memories of flying happy thoughts and feelings lived for just a blinks time...
His happy thoughts were few, as few as his happy occasions... Yet their value was greater than of the bad ones... They all were so bright that shed their light on all his life... And his moments with her could be the of the brightest ones... If only they could be... But it couldn't ... So, the WOlf took his sight from her... The only thing he could do was hide and admire her from far...
At nights when the moon was full and the skies were clear, he would go to his favorite rock and wonder of the things that might have been... A bitter smile would come to his face... A sad, yet happy smile... For even the thought of seeing her was enough to make his nights better...
And then, just to thank her, he would sing... He would sing for her to the pale Lady of the Moon and the Lord of the stars ... The sad song of wolves... The song of lost and unlived dreams that are still kept living in their hearts and are passed to their cubs as a legend of old times...
A legend Of Nymphs and Wolves ...
Once upon a time, there was a big desert in the midst of a world. A dry and bitter desert which grew larger everyday... In this desert lived many creatures. Some simple, everyday creatures, and some magic ones, with wings filled with colors and splendid voices that filled the air with a sweet sound and gave hope to the lost wanderers. But there were also some creatures who, though they were simple, once they found a special creature, they became themselves magical...
So, in this strange desert there were many small waterholes which were called the outposts of memory and hope... In these lived the Guardians who were creatures of all kinds burdened with the responsibility to remember for themselves and the others...To help and comfort those lucky enough to still have a memory... To offer shelter to those who needed help... To offer love those who needed love...
In one of these outposts lived a guardian who was a wolf... A sad wolf... Weary from his struggle and the knowledge that he could never live a life as he would dream it... Because his life was not his, but it was a life lived with the people he loved and cared... A life full of sharing, giving and helping... He was to be a beacon of hope never able to leave his outpost... Yet, somehow he was happy in his life, although sad ... Happy because some others would never feel deserted or alone... So he drew sadness from his hapiness and hapiness from his sadness.
One fine morning, when he was looking for lost souls he saw something... A creature fair and shiny... She was fragile and pretty like a snowflake in the first minutes of a snowfall... A delicate being of outmost beauty who had only litle faith in her soul... Like all lost souls she was led to think that she was just an ordinary thing... Dull and plain... Like the sunrise and the sunset, like the rain and the lightning... But the wolf still had the memory... The memory of how glorious a sunrise was and how breathtaking all sunsets were... He knew where the rainbow arched after a simple rain and the divine life that came to this world with the lightning and the voice of gods that spoke with the thunder...
He knew that nothing was meant to be plain, but all had a hidden magic in their soul... A magic that made the the trees bloom and the flowers to smell so fine...The magic that made the colours look bright and clear just like they did in the morning of a spring day after a soft rain...
She claimed to be a plain lady... Yet, he saw in her the nymph... A mythical creature that woke from the distant legends and came forth riding on the back of a unicorn, with a lost song on her lips and flowers woven in her hair... Radiant and clear, fresh and soft... She took his breath away...
Memories of youth came to him... A youth long lost and hidden neatly in the depths of his memory... A shiver upon his soul... a tear in his eyes, a smile on his lips...
He wanted her... Oh great Lord of the wolves, he wanted her so badly... She was the elixir of his lost youth ... A glimpse of the dream of freedom he could never have. A touch of the hidden essence of gods he was never meant to touch in this life...
But it was never meant to be... He was a wolf... Bold and restless... Vigilant and caring... She was a forbiden dream... Ambrosia for the gods and nectar for Zeus and not for him...
He could never leave his post to follow her or chase her... Yet he knew he wanted her... Just for a small touch... A short walk or a short talk...To make her remember who she was... To teach her how to shine and blind the others as she did with him... To help her fly away and far carried on the wings of the eastern winds of hope leading to the gardens of eden or the mythic Valhala with Odin and Thor...
For him he only wanted to be with her for a short while... So that his flame could burn so bright, even for a short second... A second that could make the rest of his life glow... A sweet memory to lighten his burden and make his effort easier... For what good is our life if not memories of flying happy thoughts and feelings lived for just a blinks time...
His happy thoughts were few, as few as his happy occasions... Yet their value was greater than of the bad ones... They all were so bright that shed their light on all his life... And his moments with her could be the of the brightest ones... If only they could be... But it couldn't ... So, the WOlf took his sight from her... The only thing he could do was hide and admire her from far...
At nights when the moon was full and the skies were clear, he would go to his favorite rock and wonder of the things that might have been... A bitter smile would come to his face... A sad, yet happy smile... For even the thought of seeing her was enough to make his nights better...
And then, just to thank her, he would sing... He would sing for her to the pale Lady of the Moon and the Lord of the stars ... The sad song of wolves... The song of lost and unlived dreams that are still kept living in their hearts and are passed to their cubs as a legend of old times...
A legend Of Nymphs and Wolves ...
Τετάρτη 2 Απριλίου 2008
Οταν γνωρισα τον Ντινο
Η παρακατω ιστορια ειναι το πρωτο κεφαλαιο ενος υπο εκδοση βιβλιου μου ( πρεπει πρωτα να τελειωσει ) . Το αφιερωνω στο Κωνσταντινο , τον Τζουλιαν , τη Λυδια και ολα τα παιδια που θα πιστεψουν οτι ο Ντινος υπαρχει και τα φροντιζει
Ολοι μας εχουμε αναρωτηθει καποια στιγμη στη ζωη μας αν υπαρχουν θαυματα . Η απαντηση παντα εξαρταται απο το ποιον θα ρωτησουμε . Αν ρωτησουμε ενα μεγαλο θα μας πει ή οτι δεν υπαρχουν ή κατι εξωφρενικο οπως εικονες που κινουνται , ο πρωτος αριθμος του λαχειου , ενα φοβερο αμαξι ή να κερδισει η αγαπημενη τους ομαδα το πρωταθλημα . Αν ρωτησεις ενα ερωτευμενο ζευγαρι θα κοιταξει ο ενας τον αλλο ενω αν ρωτησεις ενα παιδι θα σου πει για ενα καινουργιο παιχνιδι ή ενα σκυλακι που του πηρε η μαμα ενω αρχικα δεν το ηθελε .
Στη δικη μου ζωη τα θαυματα ηταν και ειναι καθημερινα παροντα . Προκειται για μικρα καθημερινα πραγματακια που οσο συνιθισμενα και αν φαινονται ειναι παντα μαγικα . Ειναι τα μικρα θαυματα που κανουν τη ζωη μας ομορφη . Ομως τα πραγματικα θαυματα αρχισαν να συμβαινουν οταν στη ζωη μου μπηκε ο Ντινος
Για οσους δεν τον ξερετε ο Ντινος ειναι ενας γιγαντιος λευκος συννεφολυκος . Τωρα αν ειστε μεγαλος θα γελασετε και θα με περασετε για γραφικο ή χαζουλη . Βεβαια αν ειστε παιδι θα με ρωτησετε με απορια τι ειναι ενας συννεφολυκος και που στο καλο τον βρηκα ....
Οι συννεφολυκοι , για οσους απο εσας δεν το ξερετε ζουν στα συννεφα , εξ’ ου και το ονομα τους . Πινουν νερο βροχης και τρεφονται με γλυκα ονειρα , φιλακια και αγαπη . Ειναι οι φυλακες οσων παιδιων πιστευουν σε μαγικα πλασματα και ιδιως στους συννεφολυκους , γιαυτο και ειναι αρκετα σπανιοι . Αγαπανε τα μικρα παιδια και ειναι συννιθισμενο φαινομενο να τραυματιζονται ή ακομα και να θυσιαζουν τη ζωη τους για τα παιδια που προστατευουν . Κοιμουνται πολυ λιγο και μονο οταν ειναι απολυτα σιγουροι οτι τα παιδια τους ειναι απολυτα ασφαλη . Οταν τα παιδια παιζουν , ταξιδευουν ή ειναι στο σχολειο θα τους δειτε , αν εχετε την μαγικη οραση , να κρυβονται σε ενα συννεφο , σε μια σκια , ή στα φυλλα ενος δεντρου ( ειπαμε οτι ειναι μαγικα πλασματα και μπορουν να κανουν μαγικα πραγματα ) . Τα ματια τους ειναι γαλαζια , η γουνα τους λευκη και απαλη σαν μεταξι . Τα δοντια τους ειναι κοφτερα και μεγαλα . Αν ειστε φιλος το στομα τους ειναι παντα χαμογελαστο ενω αν ειστε εχθρος αρκει για να σας παγωσει το αιμα .
Ο Ντινος μπηκε στη ζωη μου σε μια δυσκολη στιγμη .Μια απο εκεινες τις στιγμες που νοιωθουμε τα ονειρα μας να ξεθωριαζουν και την πιστη μας να κλονιζεται . Κατι τετοιες στιγμες μενουμε χωρις κουραγιο και αγωνιζομαστε λογω ενος πεισματος , σαν μια ανωτερη δυναμη να μην μας αφηνει να παραδωθουμε . Ενα τετοιο στεναχωρο βραδυ ηταν που γνωρισα τον Ντινο . Η στεναχωρια γεμιζε την καρδια μου και η κουραση βαραινε τα ακρα μου . Καθε φορα που σηκωνα τα ματια μου στον ουρανο ενα παραπονο με παρασερνε σαν ενας ορμητικος χειμαρος και τα δακρυα ετρεχαν βροχη . Για να ξεσκασω λιγο ειχα παει το πιστο μου σκυλακο μια βολτα στο παρκακι που ειναι κοντα στο σπιτι μου . Καποια στιγμη ενοιωσα τις δυναμεις μου να με εγκαταλειπουν και εκατσα στο γρασιδι της πλατειας . εβαλα τα χερια μου στο προσωπο και αφεθηκα στην κουραση μου .
Τοτε απο το πουθενα μια φωνη ακουστηκε απο πισω μου
- Πιστευεις στα θαυματα ; με ρωτησε .
Βγαινοντας απο το ληθαργο μου εψαξα να δω ποιος μου μιλησε αλλα δεν ειδα κανενα. Προς στιγμη νομισα οτι ειχα αρχισει να εχω παραισθησεις . Ομως η φωνη και παλι ρωτησε
- Τελικα πιστευεις στα θαυματα ή οχι ;
- Μαλλον ναι , απαντησα .
- Τοτε δες αυτο , ειπε .
Κοιταξα γυρω μου αλλα δεν ειδα τιποτα. Και τοτε ακουσα απο ψηλα , πανω απο τοκεφαλι μου ενα περιεργο ηχο . Ξεχασα να σας πω οτι οταν ξεκινησα τη βολτα με το σκυλακο μου εβρεχ καταρακτωδως . Ομως εκεινη τη στιγμη ενω εξω απο την πλατεια συνεχιζε να βρεχει μεσα στην πλατεια τα συννεφα ειχαν διαλυθει και ενα κομματι ουρανος γεματος αστερια ειχε ξεπροβαλλει . Και απο το καθαρο αυτο κομματι ουρανο περνουσε ενα τεραστιο κοπαδι χηνες σε σχηματισμο δελτα . Ηταν τοσο στοιχιμενες που τα φτερα τους σχεδον ακουμπουσαν ενω η ουρα της καθε μιας σχεδον ακουμπαγε στο κεφαλι της απο πισω της . Ηταν ενα μαγικο θεαμα ιδιατερα αν σκεφτει κανεις οτι λαβαινε χωρα στη μεση της Αθηνας μια ωρα μετα τα μεσανυχτα και δυο εβδομαδες πριν τα Χριστουγεννα που υποτιθεται οτι οι χηνες εχουν ηδη φυγει για τα ζεστα κλιματα .
-Απιθανο ε ; ειπε η φωνη πισω μου .
Σαν να βγηκα απο οενιρο εκεινη τη στιγμη . Τοτε προσεξα οτι γυρω μου μια πυκνη και ζεστη ομιχλη ειχε κρυψει το παρκακι και εκρυβε πληρως τα σπιτια αλλα και τα περισσοτερα δεντρα .Και μεσα απο την πυκνη αυτη ομιχλη ξεπροβαλε ο Ντινος . Μεγαλος , δυνατος και με την πιο γελαστη του εκφραση . Λογικα αν τον εβλεπε καποιος αλλος στο δρομο του θα το εβαζε στα ποδια . Εγω ομως επειδη ειχα ξανασυναντησει πολλες φορες στο παρελθον μαγικα πλασματα δεν τον φοβηθηκα . Απλα εντυπωσιαστηκα .
- Αμα το Μεγαλο Αφεντικο εχει κεφια ε ;
- Πραγματι , παραδεχτηκα . Ποιος εισαι ομως εσυ ; τον ρωτησα .
- Ξερεις , μου ειπε , οι χηνες αυτες που ειδες κουβαλανε χαμενα πραγματα . Δηλαδη οχι ακριβως χαμενα . Απλα πραγματα που μπορει να νομιζουμε οτι ειναι χαμενα αλλα Το Μεγαλο Αφεντικο μας τα εχει φυλαξει .
- Μηπως εχουν και το ρολοϊ που εχασα φετος το καλοκαιρι ; τυον ρωτησα αστιευομενος .
- Βλεπω οτι το κεφι σου εφτιαξε λιγο , παρατηρησε γελαστα . Χαιρομαι γιατι δεν σου παει η στεναχωρια . Ομως οχι φιλε μου . Οι χηνες δεν φυλανε τετοια πραγματα . Φυλανε οενιρα , επιθυμιες ,ιδεες , σκεψεις , αισθηματα και μερικα αλλα μαγικα πραγματακια . Σε λιγο καιρο θα σε επισκευτουν και σενα ξερεις .
- Για να μου φερουν κατι χαμενο ;
- Για να σου φερουν κατι καινουργιο . Οπως ολα τα μαγικα πραγματα που ερχονται οταν τα περιμενουμε λιγοτερο και τα χρειαζομαστε περισσοτερο . Εξαλλου το χαμενο στο εφεραν ηδη .
- Δηλαδη ; ρωτησα .
- Σου εφεραν την χαμενη ελπιδα το κουραγι και το χαμογελο .
- Σε αυτο εχεις δικιο , του ειπα γελωντας . Η καρδια μου ειναι πιο ελαφρια τωρα και μπορεσα μετα απο πολυ καιρο να δω τα αστερια χωρις παραπονο .
- Παρεπιπτοντως , ειπε , με λενε Ντινο και ειμαι ενας Συννεφολυκος .Για ανθρωπος με δεχτηκες πολυ ψυχραιμα και σαν να ημουν κατι το πολυ φυσικο . Περιεργο αυτο .
- Οχι και τοσο , απαντησα.. Αφενος δεν εισαι το πρωτο και νομιζω ουτε το τελευταιο μαγικο πλασμα που συναντω . Αφετερου ο Λυκος ειναι το πνευμα προστατης μου και το να βλεπω εναν μπροστα μου ειναι τιμη και ευλογια .
- Τοτε ετοιμασου για μπολικες απο δαυτες γιατι σε λιγο καιρο θα με βλεπεις τακτικοτατα λογω της αποστολης μου .
- Και ποια θα ειναι αυτη αν επιτρεπεται ; ρωτησα περιεργα .
- Φυλακας , μου απαντησε
- Δεν νομιζω οτι ουτε εγω ουτε η συζυγος μου ειμαστε τοσο σημαντικοι ωστε να χρειαζομαστε φυλαξη . Εκτος και αν προκειται να κερδισουμε τον πρωτο λαχνο των 50 εκατομυριων .
- Οχι εσας χαζε . Αλλον θα φυλαω .Αλλα δεν μπορω τωρα να σου αποκαλυψω ποιον .Ειναι μυστικο
- Οτι πεις φιλε Ντινο .
- Νομιζω οτι ειναι ωρα να γυρισω στα συννεφα , μου ειπε .
- Τοσο νωρις ; παραπονεθηκα
- Ναι αλλα συντομα θα τα ξαναπουμε . Και μεχρι τοτε κρατα ψηλα το κεφαλι . Ενταξει ;
- Εγινε αφεντικο !!!! του ειπα γελαστα .
Τοτε ο Ντινος μου γυρισε την πλατη και με ενα σαλτο χαθηκε στην ομιχλη η οποια σηκωθηκε σαν συννεφο ψηλα στον αερα . Μολις χαθηκε η ομιχλη η βροχη ξαναρχισε να πεφτει ορμητικη . Ο Ραντζα , ο σκυλακος μου , κλαψουριζε μουσκεμενος διπλα μου . Οπως διαπιστωσα ειχα γινει και εγω μουσκεμα και μια ματια στο ρολοϊ μου εδειξε οτι πρεπει να ειχε περασει τουλαχιστον μια ωρα .Γυρισαμε σπιτι τρεχοντας . Αλλαξα ρουχα , στεγνωσα το Ραντζακο και για πρωτη φορα μετα απο πολυ καιρο κοιμηθηκα ησυχα και ευτυχισμενα . Στη συζυγο μου βεβαια δεν ειπα τιποτα . Βλεπετε αν και η ιδια ειναι ενα απο τα μαγικα πλασματα της ζωης μου δεν θα αναγνωριζε ενα αλλο μαγικο πλασμα ακομα και αν του πατουσε την ουρα και εκεινο την δαγκωνε στο ποδι .
Περασν σχεδον δυο μηνες απο εκεινο το βραδυ και ο Ντινος δεν ειχε ξαναφανει .Σε καθε μου βημα ομως ειχα την αισθηση οτι ηταν πισω και διπλα μου . Και τοτε μια βραδυα του Γεναρη , την ωρα που σχολαγα απο τη δουλεια μου τον ειδα να με περιμενει διπλα στο αυτοκινητο μου .
- Γεια σου φιλαρακο , μου φωναξε γελαστα ...
- Που χαθηκες ; τον ρωτησα .
- Εκπαιδευση φυλάκων . Αλλα τωρα δεν εχω χρονο να στα πω . Απο Μεθαυριο ομως θα τα λεμε σχεδον καθε μερα .
- Γιατι απο μεθαυριο ;
- Γιατι μεθαυριο θα μαθεις ποιον θα φυλαω χαζε !!!!
Αυτο μου φωναξε γελωντας και χαθηκε σε μια λαμψη . Κουρασμενος καθως ημουν δεν εδωσα σημασια και γυρισα σπιτι . Η μεθεπομενη , ηταν μια μαγικη και χιονισμενη μερα στην καρδια της οποιας εμαθα οτι στη ζωη μου θα εμπαινε το πιο μαγικο πλασμα που θα μπορουσε μπορουσα να γνωρισω ποτε και που ο Ντινος θα γινοταν ο φυλακας του για πολλα χρονια και σε πολλες περιπετεις . Εκεινη τη μερα εμαθα τοι θα γινομουν ο μπαμπας του Κωνσταντινου μου .
Ολοι μας εχουμε αναρωτηθει καποια στιγμη στη ζωη μας αν υπαρχουν θαυματα . Η απαντηση παντα εξαρταται απο το ποιον θα ρωτησουμε . Αν ρωτησουμε ενα μεγαλο θα μας πει ή οτι δεν υπαρχουν ή κατι εξωφρενικο οπως εικονες που κινουνται , ο πρωτος αριθμος του λαχειου , ενα φοβερο αμαξι ή να κερδισει η αγαπημενη τους ομαδα το πρωταθλημα . Αν ρωτησεις ενα ερωτευμενο ζευγαρι θα κοιταξει ο ενας τον αλλο ενω αν ρωτησεις ενα παιδι θα σου πει για ενα καινουργιο παιχνιδι ή ενα σκυλακι που του πηρε η μαμα ενω αρχικα δεν το ηθελε .
Στη δικη μου ζωη τα θαυματα ηταν και ειναι καθημερινα παροντα . Προκειται για μικρα καθημερινα πραγματακια που οσο συνιθισμενα και αν φαινονται ειναι παντα μαγικα . Ειναι τα μικρα θαυματα που κανουν τη ζωη μας ομορφη . Ομως τα πραγματικα θαυματα αρχισαν να συμβαινουν οταν στη ζωη μου μπηκε ο Ντινος
Για οσους δεν τον ξερετε ο Ντινος ειναι ενας γιγαντιος λευκος συννεφολυκος . Τωρα αν ειστε μεγαλος θα γελασετε και θα με περασετε για γραφικο ή χαζουλη . Βεβαια αν ειστε παιδι θα με ρωτησετε με απορια τι ειναι ενας συννεφολυκος και που στο καλο τον βρηκα ....
Οι συννεφολυκοι , για οσους απο εσας δεν το ξερετε ζουν στα συννεφα , εξ’ ου και το ονομα τους . Πινουν νερο βροχης και τρεφονται με γλυκα ονειρα , φιλακια και αγαπη . Ειναι οι φυλακες οσων παιδιων πιστευουν σε μαγικα πλασματα και ιδιως στους συννεφολυκους , γιαυτο και ειναι αρκετα σπανιοι . Αγαπανε τα μικρα παιδια και ειναι συννιθισμενο φαινομενο να τραυματιζονται ή ακομα και να θυσιαζουν τη ζωη τους για τα παιδια που προστατευουν . Κοιμουνται πολυ λιγο και μονο οταν ειναι απολυτα σιγουροι οτι τα παιδια τους ειναι απολυτα ασφαλη . Οταν τα παιδια παιζουν , ταξιδευουν ή ειναι στο σχολειο θα τους δειτε , αν εχετε την μαγικη οραση , να κρυβονται σε ενα συννεφο , σε μια σκια , ή στα φυλλα ενος δεντρου ( ειπαμε οτι ειναι μαγικα πλασματα και μπορουν να κανουν μαγικα πραγματα ) . Τα ματια τους ειναι γαλαζια , η γουνα τους λευκη και απαλη σαν μεταξι . Τα δοντια τους ειναι κοφτερα και μεγαλα . Αν ειστε φιλος το στομα τους ειναι παντα χαμογελαστο ενω αν ειστε εχθρος αρκει για να σας παγωσει το αιμα .
Ο Ντινος μπηκε στη ζωη μου σε μια δυσκολη στιγμη .Μια απο εκεινες τις στιγμες που νοιωθουμε τα ονειρα μας να ξεθωριαζουν και την πιστη μας να κλονιζεται . Κατι τετοιες στιγμες μενουμε χωρις κουραγιο και αγωνιζομαστε λογω ενος πεισματος , σαν μια ανωτερη δυναμη να μην μας αφηνει να παραδωθουμε . Ενα τετοιο στεναχωρο βραδυ ηταν που γνωρισα τον Ντινο . Η στεναχωρια γεμιζε την καρδια μου και η κουραση βαραινε τα ακρα μου . Καθε φορα που σηκωνα τα ματια μου στον ουρανο ενα παραπονο με παρασερνε σαν ενας ορμητικος χειμαρος και τα δακρυα ετρεχαν βροχη . Για να ξεσκασω λιγο ειχα παει το πιστο μου σκυλακο μια βολτα στο παρκακι που ειναι κοντα στο σπιτι μου . Καποια στιγμη ενοιωσα τις δυναμεις μου να με εγκαταλειπουν και εκατσα στο γρασιδι της πλατειας . εβαλα τα χερια μου στο προσωπο και αφεθηκα στην κουραση μου .
Τοτε απο το πουθενα μια φωνη ακουστηκε απο πισω μου
- Πιστευεις στα θαυματα ; με ρωτησε .
Βγαινοντας απο το ληθαργο μου εψαξα να δω ποιος μου μιλησε αλλα δεν ειδα κανενα. Προς στιγμη νομισα οτι ειχα αρχισει να εχω παραισθησεις . Ομως η φωνη και παλι ρωτησε
- Τελικα πιστευεις στα θαυματα ή οχι ;
- Μαλλον ναι , απαντησα .
- Τοτε δες αυτο , ειπε .
Κοιταξα γυρω μου αλλα δεν ειδα τιποτα. Και τοτε ακουσα απο ψηλα , πανω απο τοκεφαλι μου ενα περιεργο ηχο . Ξεχασα να σας πω οτι οταν ξεκινησα τη βολτα με το σκυλακο μου εβρεχ καταρακτωδως . Ομως εκεινη τη στιγμη ενω εξω απο την πλατεια συνεχιζε να βρεχει μεσα στην πλατεια τα συννεφα ειχαν διαλυθει και ενα κομματι ουρανος γεματος αστερια ειχε ξεπροβαλλει . Και απο το καθαρο αυτο κομματι ουρανο περνουσε ενα τεραστιο κοπαδι χηνες σε σχηματισμο δελτα . Ηταν τοσο στοιχιμενες που τα φτερα τους σχεδον ακουμπουσαν ενω η ουρα της καθε μιας σχεδον ακουμπαγε στο κεφαλι της απο πισω της . Ηταν ενα μαγικο θεαμα ιδιατερα αν σκεφτει κανεις οτι λαβαινε χωρα στη μεση της Αθηνας μια ωρα μετα τα μεσανυχτα και δυο εβδομαδες πριν τα Χριστουγεννα που υποτιθεται οτι οι χηνες εχουν ηδη φυγει για τα ζεστα κλιματα .
-Απιθανο ε ; ειπε η φωνη πισω μου .
Σαν να βγηκα απο οενιρο εκεινη τη στιγμη . Τοτε προσεξα οτι γυρω μου μια πυκνη και ζεστη ομιχλη ειχε κρυψει το παρκακι και εκρυβε πληρως τα σπιτια αλλα και τα περισσοτερα δεντρα .Και μεσα απο την πυκνη αυτη ομιχλη ξεπροβαλε ο Ντινος . Μεγαλος , δυνατος και με την πιο γελαστη του εκφραση . Λογικα αν τον εβλεπε καποιος αλλος στο δρομο του θα το εβαζε στα ποδια . Εγω ομως επειδη ειχα ξανασυναντησει πολλες φορες στο παρελθον μαγικα πλασματα δεν τον φοβηθηκα . Απλα εντυπωσιαστηκα .
- Αμα το Μεγαλο Αφεντικο εχει κεφια ε ;
- Πραγματι , παραδεχτηκα . Ποιος εισαι ομως εσυ ; τον ρωτησα .
- Ξερεις , μου ειπε , οι χηνες αυτες που ειδες κουβαλανε χαμενα πραγματα . Δηλαδη οχι ακριβως χαμενα . Απλα πραγματα που μπορει να νομιζουμε οτι ειναι χαμενα αλλα Το Μεγαλο Αφεντικο μας τα εχει φυλαξει .
- Μηπως εχουν και το ρολοϊ που εχασα φετος το καλοκαιρι ; τυον ρωτησα αστιευομενος .
- Βλεπω οτι το κεφι σου εφτιαξε λιγο , παρατηρησε γελαστα . Χαιρομαι γιατι δεν σου παει η στεναχωρια . Ομως οχι φιλε μου . Οι χηνες δεν φυλανε τετοια πραγματα . Φυλανε οενιρα , επιθυμιες ,ιδεες , σκεψεις , αισθηματα και μερικα αλλα μαγικα πραγματακια . Σε λιγο καιρο θα σε επισκευτουν και σενα ξερεις .
- Για να μου φερουν κατι χαμενο ;
- Για να σου φερουν κατι καινουργιο . Οπως ολα τα μαγικα πραγματα που ερχονται οταν τα περιμενουμε λιγοτερο και τα χρειαζομαστε περισσοτερο . Εξαλλου το χαμενο στο εφεραν ηδη .
- Δηλαδη ; ρωτησα .
- Σου εφεραν την χαμενη ελπιδα το κουραγι και το χαμογελο .
- Σε αυτο εχεις δικιο , του ειπα γελωντας . Η καρδια μου ειναι πιο ελαφρια τωρα και μπορεσα μετα απο πολυ καιρο να δω τα αστερια χωρις παραπονο .
- Παρεπιπτοντως , ειπε , με λενε Ντινο και ειμαι ενας Συννεφολυκος .Για ανθρωπος με δεχτηκες πολυ ψυχραιμα και σαν να ημουν κατι το πολυ φυσικο . Περιεργο αυτο .
- Οχι και τοσο , απαντησα.. Αφενος δεν εισαι το πρωτο και νομιζω ουτε το τελευταιο μαγικο πλασμα που συναντω . Αφετερου ο Λυκος ειναι το πνευμα προστατης μου και το να βλεπω εναν μπροστα μου ειναι τιμη και ευλογια .
- Τοτε ετοιμασου για μπολικες απο δαυτες γιατι σε λιγο καιρο θα με βλεπεις τακτικοτατα λογω της αποστολης μου .
- Και ποια θα ειναι αυτη αν επιτρεπεται ; ρωτησα περιεργα .
- Φυλακας , μου απαντησε
- Δεν νομιζω οτι ουτε εγω ουτε η συζυγος μου ειμαστε τοσο σημαντικοι ωστε να χρειαζομαστε φυλαξη . Εκτος και αν προκειται να κερδισουμε τον πρωτο λαχνο των 50 εκατομυριων .
- Οχι εσας χαζε . Αλλον θα φυλαω .Αλλα δεν μπορω τωρα να σου αποκαλυψω ποιον .Ειναι μυστικο
- Οτι πεις φιλε Ντινο .
- Νομιζω οτι ειναι ωρα να γυρισω στα συννεφα , μου ειπε .
- Τοσο νωρις ; παραπονεθηκα
- Ναι αλλα συντομα θα τα ξαναπουμε . Και μεχρι τοτε κρατα ψηλα το κεφαλι . Ενταξει ;
- Εγινε αφεντικο !!!! του ειπα γελαστα .
Τοτε ο Ντινος μου γυρισε την πλατη και με ενα σαλτο χαθηκε στην ομιχλη η οποια σηκωθηκε σαν συννεφο ψηλα στον αερα . Μολις χαθηκε η ομιχλη η βροχη ξαναρχισε να πεφτει ορμητικη . Ο Ραντζα , ο σκυλακος μου , κλαψουριζε μουσκεμενος διπλα μου . Οπως διαπιστωσα ειχα γινει και εγω μουσκεμα και μια ματια στο ρολοϊ μου εδειξε οτι πρεπει να ειχε περασει τουλαχιστον μια ωρα .Γυρισαμε σπιτι τρεχοντας . Αλλαξα ρουχα , στεγνωσα το Ραντζακο και για πρωτη φορα μετα απο πολυ καιρο κοιμηθηκα ησυχα και ευτυχισμενα . Στη συζυγο μου βεβαια δεν ειπα τιποτα . Βλεπετε αν και η ιδια ειναι ενα απο τα μαγικα πλασματα της ζωης μου δεν θα αναγνωριζε ενα αλλο μαγικο πλασμα ακομα και αν του πατουσε την ουρα και εκεινο την δαγκωνε στο ποδι .
Περασν σχεδον δυο μηνες απο εκεινο το βραδυ και ο Ντινος δεν ειχε ξαναφανει .Σε καθε μου βημα ομως ειχα την αισθηση οτι ηταν πισω και διπλα μου . Και τοτε μια βραδυα του Γεναρη , την ωρα που σχολαγα απο τη δουλεια μου τον ειδα να με περιμενει διπλα στο αυτοκινητο μου .
- Γεια σου φιλαρακο , μου φωναξε γελαστα ...
- Που χαθηκες ; τον ρωτησα .
- Εκπαιδευση φυλάκων . Αλλα τωρα δεν εχω χρονο να στα πω . Απο Μεθαυριο ομως θα τα λεμε σχεδον καθε μερα .
- Γιατι απο μεθαυριο ;
- Γιατι μεθαυριο θα μαθεις ποιον θα φυλαω χαζε !!!!
Αυτο μου φωναξε γελωντας και χαθηκε σε μια λαμψη . Κουρασμενος καθως ημουν δεν εδωσα σημασια και γυρισα σπιτι . Η μεθεπομενη , ηταν μια μαγικη και χιονισμενη μερα στην καρδια της οποιας εμαθα οτι στη ζωη μου θα εμπαινε το πιο μαγικο πλασμα που θα μπορουσε μπορουσα να γνωρισω ποτε και που ο Ντινος θα γινοταν ο φυλακας του για πολλα χρονια και σε πολλες περιπετεις . Εκεινη τη μερα εμαθα τοι θα γινομουν ο μπαμπας του Κωνσταντινου μου .
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
