ΣΤΑΣΕΙΣ ΖΩΗΣ

Τι μας κανει να διαλεγουμε συντροφο??
Αλλοι θα πουν ο ερωτας , αλλοι τα λεφτα , αλλοι το συμφερον .
Τα λεφτα και το συμφερον δε θα τα σχολιασω καν . Δεν μιλαμε για συντροφους τοτε αλλα για συνεταιρους . Και στην περιπτωση αυτη , οπως και σε καθε οικονομικη συναλλαγη οταν ερθει μια καλη προσφορα τοτε ξεπουλιουνται ολα αμεσα . 
Το παθος και η ερωτικη ελξη παιζουν ρολο ???Ναι στην αρχη για την πρωτη επαφη .
Απο κει και περα ο συντροφος μας ειναι αποτελεσμα θυσιων ,  δουλειας ( σε εσωτερικο επιπεδο ) και αφωσιωσης . Οταν βρουμε καποιον που θελουμε να ειμαστε μαζι για παντα , τοτε πρεπει να γκρεμισουμε καθε γεφυρα που μας οδηγει μακρια του . Θα πρεπει η αγαπη μας για αυτον να ειναι ενας μονοδρομος . Πολλες φορες αυτο μοιαζει με παρανοια . Οπως λενε οι αγγλοι ειναι σαν να ανεβαινεις ενα βουνο για να κατεβεις ενα λοφο .
Με μενα και την Κατερινα ( η συζυγος μου ) εγινε ακριβως αυτο .
Περασαμε πολλα σταδια ( γνωστοι , εχθροι , φιλαρακια , κολλητοι ) πριν τα φτιαξουμε το1990 .
Τα χρονια που ακολουθησαν ηταν δυσκολα αλλα αγαπημενα . Εγω σπουδες σε στρατιωτικη σχολη εκεινη ξανα εξετασεις . Στα μισα του πρωτου ετους ηρθε η καταθλιψη και 57 μερες νοσηλεια στα στρατιωτικα νοσοκομεια Αθηνας θεσσαλονικης . Και η Κατερινα ή αλλιως Αρκουδος παντα διπλα μου . Μετα εγω σπουδες (πολιτικη σχολη ) Θεσσαλονικη εκεινη Αθηνα αλλα παντα ζευγαρι . Καθε 15 εγω Αθηνα καθε μηνα εκεινη Θεσσαλονικη . Ολοι οι φιλοι ζευγαρια εμεις συνηθως μονοι . Τα τηλεφωνα ακριβα και μιλαγαμε με μετρο . Το 94 ηρθε το τροχαιο και περασα 124 μερες στο κρεββατι με τσακισμενη μεση . Και παλι ο αρκουδος διπλα μου σε χρεη αποκλειστικης . Πιστη σαν σκυλος .
Πανω που τα πραγματα εστρωναν το 97 ερχεται ακομα μια σφαλιαρα . Διαγνωστηκα με καρκινο στον αριστερο ορχι . Για 20 μερες με ειχαν ξεγραμμενο . Τελικα η βιοψια εδειξε θεραπευσιμη μορφη . Ακολουθησαν 26 ακτινοβολιες σε γραμμικο επιταχυντη . Για 6 εβδομαδες ημουν χωμα αλλα παντα γελαστος . Βλεπετε οταν εμαθα για τον ογκο μου ορκιστικα σε οτι ειχα ιερο οτι το μονο πραγμα που δεν θα αφηνα ποτε να σβησει ηταν το χαμογελο ... ΑΚομα και στις πιο ασχημες μερες των ακτινοβολιων εκανα πλακα . Θυμαμαι μια μερα που ειχα φοβερη ναυτια ειχα δεσει τον καναπε με ενα σκοινι . οταν με ειδε η μανα μου να εχω σκυψει απ[ο την πλατη του "δεμενου καναπε " εβαλε τις φωνες . ΤΗς ειπα οτι το καραβι - καναπες κουναγε και το ειχα δεσει για να κουναει λιγοτερο .  3 χρονια μετα που ειχα ξεφυγει απο τον κινδυνο μεταστασης ηρθε και αλλη σφαλιαρα . Μαλλον στειροτητα ως απορεια του ογκου . Μονη ελπιδα μας η μικρογονιμοποιηση με εξωσωματικη . Και παλι το καταπληκτικο ντουετο ηταν ενωμενο . Οι σπουδες ειχαν παει στο διαολο ( ας ειναι καλα κατι τομαρια καθηγηταδες που με "βοηθησαν" ) και αρχισε ενας αλλος αγωνας για το παιδι ...
Επι τρια χρονια ενεσεις , και κοντρα ενεσεις , χαπια και ταλαιπωρια για τον Αρκουδο μου . Και σε καθε προσπαθεια η πικρα της αποτυχιας . Τελος το 2003 αποφασισαμε οτι ηταν χρεος μας να συννεχισουμε τις μαχες αλλα εγιναν και τα σχεδια για υιοθεσια . Μας γονατισε αλλα δε μας εσπασε ...
Και το 2004 η χρονια των θαυματων ... Ο Αρκουδος εγγυος με φυσιολογικο τροπο και το σεπτεμβρη στην επετειο των διδυμων πυργων να ο Κων/νος .
Ισως αυτα να σας φανουν πολλα αλλα για μενα ηταν αξιο αποριας γιατι αυτη η ευνοια .
Βλεπετε απο ενα σημειο και μετα η σκεψη μου αλλαξε . Πριν το ατυχημα εφυγα με τη βεσπα ενα βραδυ στις 12 και 30 απο το σπιτι του Αρκουδου στην Αγ. Παρασκευη και εφτασα στο δικο μου στο Ν. Ψυχικο μετα απο 18 μερες σε φορειο . Οταν μετα το χτυπημα ημουν ξαπλωμενος αιμοφυρτος στη μεση της Μεσογειων το μονο που ενοιωθα ηταν ευγνωμοσυνη που ημουν ζωντανος .
Απο τοτε ολα τα αλλα περασαν σε δευτερη μοιρα . Το μονο που με ενοιαζε ηταν οι δικοι μου ανθρωποι , και το να κανω οσο περισσοτερο κοσμο μπορουσα να γελαει . Ο μονος φοβος μου μην χασω καποιον δικο μου χωρις να του εχω πει οτι τον αγαπαω 'η να "φυγω" τσακωμενος μαζι του. Επαψα πια να λεω το κλασσικο "γιατι σε μενα " . Καταλαβα οτι ημουν ο "εκλεκτος" και επρεπε εγω να "καθαρισω" για την οικογενεια "
Ειχα τη δυναμη να κανω τον πονο ανεκδοτο . Τον δικο μου ομως . Γιατι στον πονο των αλλων ειναι δυσκολο να κανεις πλακα .
Καποια στιγμη ομως ξεχαστηκα . Ο δρομος μου λοξεψε και αρχισα να "σοβαρευω" να "μεγαλωνω " οπως ηθελε η μανα μου και ο πατερας μου .
Και παλι η Θεια προνοια μου εδειξε το δρομο . με εναν αγγελο . ΚΑθε 4 χρονια ερχεται μια σκαι στη ζωη μου . Και οταν τα πραγματα ειναι ασχημα ερχεται ενα θαυμα περισσοτερο χρειαζουμενο και λιγοτερο αναμενομενο .
Φετος ειναι παλι η χρονια των θαυματων .Αλλα το θαυμα δεν το θελω πια  για τη δικη μου οικογενεια ... Υπαρχουν αλλοι που προς το παρον τα χρειαζονται περισσοτερο ...
Αυτα τα βαρια για σημερα . Υποσχομαι οτι θα ελαφρυνει λιγο το ιστολογιο σε λιγο ... Καληνυχτα σας ...
Υ.Γ.
Την ημερα που η μικρη Γ. εφυγε για τους κυνηγοτοπους των σοφων Λυκων στον κοσμο τουτο ηρθε η αδελφουλα της νονας του γιου μου ... Τη μικρη αποφασισαν οτι θα τη λενε Νικη . Και αυτο για μενα ειναι ενας καλος οιωνος για μια αλλη μικρη μου φιλη